Türkiye’deyken müzik dinlemek için kullandığımız birçok platform, telif hakları sebebiyle yurtdışında dinlenemiyor. Müziksizliğin acısı içinde kıvranırken bir arkadaşım beni Spotify ile tanıştırdı. Birçoğumuzun aşina olduğu Lastfm gibi bir arşiv ve yayınlama sistemine sahip diyebilirim kısaca. Bir pazartesi sabahı ofiste Spotify’ın benim için seçmiş olduğu şarkıları dinleyerek çalışırken Smiths’in “Heaven Knows I’m Miserable Now” isimli parçası çalmaya başladı ve “İşte, iş yaşamının tanımı!” dedim kendi kendime.

Şarkının bir kısmında yer alan: “İş arıyordum, sonra buldum ve Tanrı biliyor ya, sefil haldeyim şimdi” kısmı oldu beni en çok etkileyen. Aslında şarkı tamamen hayatın boşluğundan ve umarsızlıktan bahsediyor ve iş arama evresinden sonra iş yaşamına girince de mutlu olmayan bizleri anlatıyor sanki.

Daha çocukluğumuzda başlıyor “büyüyünce ne olacaksın?” soruları, hep büyüyüp adam olmak için çalışıp çabalıyoruz. Hep iyi notları hedefliyoruz ki büyüdüğümüz zaman iyi bir işimiz, pembe panjurlu evimizde bir sürü çocuğumuzla mutlu mesut yaşayabilelim. Bu hayaller arasında da hep büyümeyi hedefliyoruz, büyüyünce hayatın çok başka olacağına inanıyoruz.

Sonra biraz daha büyüyoruz ve “büyüyünce ne olacağımıza” karar vermiş isek o mesleği edinebilmek için gerekli eğitimleri alma yolunda çabalıyoruz. Bunları yaparken “Aman dersler şöyle fena, hocalar şöyle kötü” diyerek içinde bulunduğumuz dönemde mutsuz olmayı da ihmal etmiyoruz.

Binbir macera sonunda diplomamızı elimize alıp bu kez de iş arama sürecine giriyoruz, aynı zamanda işsizlik depresyonuna da… Kariyer portallarına sabah akşam bakıp yüzlerce başvuru yapıyor, onlarca görüşmeye gidiyor ve “Bir işe girsem çok rahatlayacağım” inancıyla iş yaşamına adım atacağımız o günü hayal ediyoruz. Sonra bir şekilde bir işe başlıyor ve her sabah söylene söylene işe gidiyor, resmi tatillere ve yıllık izinlerimize gün sayıyoruz, bir yandan da “emekli olunca her şey çok güzel olacak” umuduyla hayatımızı sürdürüyoruz.

Bu profilde olmayan, anın keyfini çıkarabilen insanlaraysa ben “Tamam artık olmuş, aşmış bu kişi” unvanı veriyorum kendi nezdimde, zira ben de ne yazık ki hep geleceğin daha iyi olacağına inanan o “sefil” çoğunluktanım.

Üzgünüm arkadaşlar, sanırım biz “geleceğe umutla bakmak” kavramını yanlış anlamışız…

http://selinyetimoglu.com/